środa, 25 grudnia 2013

naj!

na śnieg szans brak, ale zdaje się i na takie studio dziś też niespecjalne widoki. zawsze zostaje fotomontaż :)
sposób identyfikacji klienta dyskretny i uroczy, prawda?
wszystkiego naj

poniedziałek, 16 grudnia 2013

4 urodziny!


Dziś dokładnie Miejsce Fotografii kończy 4 lata. Dziękuję bardzo oczywiście redakcji i wszystkim, którzy do tej pory pisali i wspierali w różny sposób bloga. Dziękuję wszystkim, którzy czytają i śledzą, tym z Was, którzy zajrzeli na tę stronę (a tych odsłon mamy 164.500!). Dla Was urodzinowe zdjęcie i 199. post. :)
A teraz świętujemy!

niedziela, 15 grudnia 2013

22 z 42 / Vladimir Akimov / Gest Kozakiewicza


Vladimir Akimov, Gest Kozakiewicza, Moskwa, 30 lipca 1980
Polski lekkoatleta, Władysław Kozakiewicz na Letnich Igrzyskach w Moskwie pokonał zawodnika gospodarzy - Konstantina Wołkowa, pobijając rekord świata i zdobywając tym samym tytuł mistrza olimpijskiego w skoku o tyczce. Wygwizdany przez sowieckich kibiców, pozdrowił ich słynnym już, niecenzuralnym gestem, który od tamtej pory jest znany jako gest Kozakiewicza. / fot. dzięki uprzejmości AFP & East News

- - - - - - - - - - - - - - - - - - 

XXII Igrzyska Letnie w Moskwie w 1980 były imprezą dość kontrowersyjną. Zostały zbojkotowane przez aż 63 państwa! Zabrakło przedstawicieli Stanów Zjednoczonych a dalej „Albanii, Argentyny, Chin, Egiptu, Izraela, Japonii, Kanady, Korei Płd., Maroka, Norwegii, Paragwaju, RFN, Turcji, Urugwaju czy ZEA. Wiele reprezentacji spośród 81, które pojawiły się w Moskwie (m.in. Australii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Wielkiej Brytanii, Włoch), nie występowało pod flagami narodowymi, lecz narodowych komitetów olimpijskich. Niektóre państwa (np. Francja, Belgia, Włochy czy Holandia) protestowały, odmawiając udziału w ceremonii otwarcia lub wysyłając na igrzyska jedynie symboliczną, jednoosobową reprezentację.” /za: Paweł Pluta, współpraca PAP/

Tak żywe emocje przy organizacji igrzysk mogły pojawić się jeszcze w związku z Berlinem i ostatnio – Pekinem. „Bardziej ryzykowne było przyznanie Moskwie igrzysk w 1980 roku niż Pekinowi w 2008. Chiński reżim był i jest bardziej otwarty niż ten istniejący w Związku Radzieckim w tamtych latach” - przyznał dwa lata temu Juan Antonio Samaranch, w latach 1980-2001 prezydent Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. /za: Paweł Pluta, współpraca PAP/ (Swoją drogą arcyciekawe powiązania polityczno-dyplomatyczne w biografii Samarancha…). Olimpiada szczególna dla Polski, która wówczas zajęła 10. miejsce w klasyfikacji medalowej.

19 lipca 1980 roku Igrzyska otworzył Leonid Breżniew. Żywy był wówczas dowcip (anegdota?) o przemówieniu z otwarcia:
Breżniew – O!
oklaski
Breżniew – Oo!
oklaski
Breżniew – Ooo!
Przyboczny Breżniewa, szeptem do Sekretarza Generalnego: Towarzyszu Sekretarzu, tekst zaczyna się niżej, to są kółka olimpijskie.


Moskwa 1980 manifestowała podział świata na „nasz” (komunistyczny, socjalistyczny) i „ich” świat. Polska reprezentacja tkwiła oczywiście po same uszy w „naszym” systemie demoludów i braterskiej przyjaźni z ZSRR. To właśnie 75 tysięcy „przyjaciół” 30 lipca 1980 zgromadzonych na stadionie Łużniki w Moskwie gwizdami witało reprezentantów Polski w skoku o tyczce: Władysława Kozakiewicza i Tadeusza Ślusarskiego. Gwizdy i buczenie powtarzały się przy każdym ich skoku. Istnieje także przypuszczenie, że organizatorzy usiłowali kierować wiatrem – wzbudzali go i osłabiali – otwierając i zamykając wrota stadionu. Nie bardzo sprawdziły się te domniemane metody. Konkurencja skok o tyczce zakończyła się w składzie: złoto: Władysław Kozakiewicz, srebro Tadeusz Ślusarski, brąz Konstantyn Wołkow. Stadion stał za Wołkowem wspomagając ile sił w gardle swojego faworyta. Problem w tym, że gardłem operowano także wtedy gdy skakał oponent. Potocznie tego rodzaju zachowanie określa się mianem chamskiego i współcześnie także dziennikarze i zawodnicy przywiązują dużą wagę do nastroju publiczności. (porównaj chociażby z doniesieniami o publiczności w trakcie meczów Radwańskiej w Izraelu…).
Kozakiewicz – „maszyna do skakania” (jak mówił komentator Igrzysk w telewizji) był literalnie ponad wszystko, w trakcie zawodów pobił rekord świata skacząc na wysokość 5, 78 metra. Po finałowym swoim skoku, odbił się od maty i z ogromnym uśmiechem pozdrowił publiczność gestem, który przeszedł do historii pod jego imieniem.

Kozakiewicz walczył nie tylko z innymi zawodnikami w swojej dyscyplinie, także z publicznością na stadionie, z reżimem, systemem, itp. Jacek Wszoła, lekkoatleta, który był także w Moskwie, wspominał, że „walczył – o czym ja wiedziałem, nie wiedziało bardzo wielu obserwatorów, fachowców, trenerów, komentatorów – ze skutkami kontuzji, której się nabawił w trakcie sezonu. Szczerze mówiąc nie wierzyłem, że odniesie sukces na tych Igrzyskach.” Polecam obejrzeć fragmenty relacji telewizyjnych, gdzie skoki Kozakiewicza z tej olimpiady są powtarzane. Najlepiej oczywiście z komentarzem. O interesujące – komentator relacjonujący zawody dla TVP nie zauważył gestu, nie zwrócił na niego uwagi.


fot. Leszek Fidusiewicz (agencja Reporter) źródło: wici.info


Kozakiewicz wspomina: „Powiedzmy z tych 75 tysięcy, dajmy 50 tysięcy gwiżdże w tym momencie jak jeden z nas (Ślusarski i Kozakiewicz – przyp.jk) wchodzi na rozbieg. To sobie normalnie nie można wyobrazić co to jest za hałas. Brałem tą tyczkę, stawałem, koncentrowałem się na tym co mam robić i to właśnie 5:75 następna wysokość przy olbrzymich gwizdach publiczności rosyjskiej. Przeleciałem nad poprzeczką znowu w pierwszej próbie. Oni gwizdali z zasady, bo to nie Rosjanie, tylko Polak wziął i chce jeszcze pobić rekord świata. Na wysokości 5:75 wykonałem taki gest, którym mi troszeczkę ulżyło na duszy, właśnie tej publiczności, która właśnie wtedy na mnie gwizdała.” /z programu Discovery o Igrzyskach w Moskwie 1980/

- Ten gest był taki nasz, polski. Lecz i oni doskonale go zrozumieli - mówił po latach Kozakiewicz.
„Oni” zrozumieli gest wyśmienicie. Borys Aristow, ambasador ZSRR w Polsce, nazajutrz zażądał odebrania medalu polskiemu lekkoatlecie. Władze polskie musiały wydawać oficjalne stanowiska, które tłumaczyły gest skurczem mięśni. Cała sytuacja ubawiła Polaków setnie, szybko gest zdobył większą popularność, samego Kozakiewicza stawiając jako bohatera. Gest nie był tylko odpowiedzią na zachowanie publiczności, ale odczytywany był jako manifest polityczny. Kibice, ale i nie zainteresowani sportem w Polsce ludzie, cieszyli się nie tylko z medalu i rekordu, ale nawet bardziej z tupetu i odwagi Kozakiewicza.
Gdyby ktoś nas pytał o zdjęcie gestu Kozakiewicza, pokazywał nam je – nikt z nas nie będzie potrafił spamiętać – kiedy widział to zdjęcie? Czy widział zdjęcie czy obraz w telewizji? (poza tymi, którzy przyklejeni byli wtedy do telewizora). Nie będziemy prostować – tak gest znam, ale nie ze zdjęcia. Prawda?



Całość Igrzysk była transmitowana na żywo oczywiście do państw zainteresowanych. Istnieją nagrania telewizyjne skoku Kozakiewicza. Zdjęcia istnieją dwa, nie licząc stopklatki. Jedno wykonał polski fotograf Leszek Fidusiewicz. Jego ujęcie jest „profilowe” – powtarza jeden z zapisów z kamery. Drugą fotografię – tę ikoniczną wykonał reporter radziecki: Vladimir Akimov. Zdjęcie Akimova zostało wykonane z tej samej strony, z której można było obserwować skok i gest w telewizji – w tej „popularniejszej” relacji. Siłą rzeczy utrwalało obejrzany raz obraz. Zdjęcia uśmiechniętego Kozakiewicza pojawiły się ponoć na całym świecie następnego dnia w prasie. (no cóż, raczej nie w zaprzyjaźnionych krajach, które walczyły na Igrzyskach!)
Francuska "L'Equipe" ogłosiła, że było to jedno z najciekawszych wydarzeń w całej historii igrzysk. /za: Paweł Pluta, współpraca PAP/
Zgadzałoby się to z głosowaniem przeprowadzonym w portalu iconicpictures. Poproszono internautów o zagłosowanie na najważniejsze ikoniczne zdjęcia sportowe. Czwarte zdjęcie to gest Kozakiewicza! (portal odwiedzany jest przez anglojęzycznych widzów).

Polska prasa nie miała oczywiście szans na tę publikację, aż do roku 1989! A jednak 9 lat „przerwy” w publikacji, nie zmieniło nic z aktualności tej fotografii.
No właśnie: czy na pewno fotografii? Gest Kozakiewicza to właściwie jedno z koronnych pytań w teście na obywatela Polski. Każdy go zna, każdy. Albo widział sam w telewizji, albo widział zdjęcie, albo pokazano mu ten gest, opowiedziano historię, obejrzał na powtórce w jutjubie [bezbłędnyRaczkowski!]. A, albo obejrzał reklamy z Kozakiewiczem w roli głównej. Skurcz mięśni łatwo zwalczyć odpowiednią maścią… Do tej niemal żartobliwej, ale autentycznej historii nawiązała firma produkująca lek. Zatrudniony w reklamie Kozakiewiczpowtarza gest.
Ten sam gest pojawił się w reklamie społecznej w wykonaniu młodych ludzi, którzy namawiają do badań krwi na wykrycie wirusa HIV. (W kilku miejscach można się zastanawiać, czy to specyficzna forma podparcia ręki, czy faktycznie ‘pozdrowienie braterskie’).

Jeszcze raz dobry cytat: - Ten gest był taki nasz, polski. Lecz i oni doskonale go zrozumieli - mówił po latach Kozakiewicz. No cóż, ten gest to przecież bras d’honneur, międzynarodowo rozumiany gest – obsceniczny, niegrzeczny, nieparlamentarny. Szczególnie popularny i „czytany” jest w obydwu Amerykach. We Włoszech, co ciekawe, mówi o parasolce, choć Amerykanie ten sam gest nazywają „włoskim pozdrowieniem”, oczywiście z pejoratywną konotacją.  

 




 


Wróćmy zatem. Zdjęcie Akimova znalazło się w akcji Fotoikony. Gest jest szalenie i totalnie znany. Zdjęcie wykonano z tej samej strony co relacjonowała telewizja. Samego zdjęcia nie publikowano z Polsce przez kilka lat od wydarzenia. Co prawda w akcji fotoikony już nie raz wykazaliśmy, że to w niczym akurat nie przeszkadza w popularności fotografii. Fotografia „przejęła” znamiona samego wydarzenia, nagrania telewizyjnego – które bezsprzecznie były ikoniczne. Zdjęcie jest właściwie tylko nośnikiem tego ikonicznego zdarzenia. Zatem fotografia pokazująca tak znany i komentowany moment – sama staje się ikoniczna.
Nawiązań jest sporo, często gdy Kozakiewicz powtarza gest - gdzieś w tle bywa zdjęcie Akimova (częściej), Fidusiewicza (rzadziej). Mnóstwo do powiedzenia mają także demotywatory.
Dodam jeszcze z ciekawostek: okładki książek „Gest Kozakiewicza” oraz "Nie mówcie mi jak mam żyć", jeszcze obraz na płótnie Agaty Nowsielskiej z 2009 roku „Gest Kozakiewicza”. Można także po prostu powiedzieć o geście, nie trzeba go wykonywać by był powszechnie rozumiany – skorzystał z tego Leszek Balcerowicz. (i pokazał swoją wersję w programie Kuby Wojewódzkiego).



pocztówka 'okolicznościowa' /rep.jk





Lista nawiązań w przypadku gestu jest też niezliczona, co tym bardziej utwierdza sytuację (fotografię i relację telewizyjną) jako ikoniczną. Warto tylko na koniec zwrócić uwagę – przecież ani „Czas Apokalipsy” Chrisa Niedenthala czy Adama Golca „Wisława Szymborska” (dowiadująca się o Nagrodzie Nobla) – czyli do tej pory w głosowaniach publiczności w akcji „Fotoikony” najwyżej punktowane zdjęcia – nie mają tylu naśladownictw, użyć, tak bogatego „drugiego życia”. Ot Szymborską przypomina się z okazji kolejnych rocznic i wydań książek, „Czas Apokalipsy” właśnie przepłynął przez wszystkie media z okazji 13 grudnia. A może właśnie to połączenie obrazu telewizyjnego z fotografią, plus łatwość powtórzenia samego gestu w rozmowie, może to właśnie dlatego sam gest jest tak szalenie obecny, ciągle „żywy”?

Agata Nowosielska, Gest Kozakiewicza, 2009, olej na płótnie / źródło: Artinfo.pl


okładki książek: Ireneusz Pawlik, Gest Kozakiewicza, Wydawnictwo Skorpion, 1994 / / Władysław Kozakiewicz, Michał Pol, Nie mówcie mi jak mam żyć, wyd. Agora S.A., 2013


Na sam zupełnie koniec wypadałoby cokolwiek powiedzieć o fotografie. Niestety nie zdobyłam jak dotąd wiele informacji. Vladimir Akimov fotografował od 1962 roku. Jego zdjęcia znajdują się m.in. w agencji Novostii. Kończą się na 1993 roku. Będę oczywiście ogromnie wdzięczna za więcej informacji na jego temat...  

Linki:

przebieg konkurencji - relacja tv
Rozmowa z Władysławem Kozakiewiczem w programie "Prawdę mówiąc" - TVP
O Olimpiadzie w Moskwie - program dla Discovery  od 15:37 o skoku Kozakiewicza
Wywiad dla Gazety Wyborczej z października 2013, z okazji wydania książki. mnóstwo linków, bardzo polecam.
Zawsze urocze: demotywatory
Na deser "słodziutka" rozmowa z imienin :)
Marek Raczkowski w temacie gestu 


sobota, 14 grudnia 2013

Schowana matka / książka

Linda Fregni Nagler, The Hidden Mother, wyd. MACK, 2013 /rep. za MACK


Fenomen "chowania matek" w fotografii dzieci z XIX wieku rośnie w siłę, zbiory i źródła. Jakiś czas temu o tym pisałam, linkowałam do grup na flickerze, itp. A teraz jest książka! Ba, książka - księga! Ponad 400 stron, sporo ważąca z mnóstwem zdjęć wewnątrz. Sposobów chowania przysłowiowej matki było mnóstwo: pod kotarę, za zasłonkę, pod stół, za oparcie fotela. Niezliczone pomysły i gdzieś zawsze możemy ją wypatrzeć - a to oko wystaje, a to retuszer ręki zapomniał wymazać. 

Chowanie było bardzo praktyczne i celowe. Tylko dziecko miało być na zdjęciu - ale czy nie trzeba go przytrzymać? Interesujące jest jak to zjawisko odkryto. Rzecz codzienna dla zakładu fotograficznego, dziś stała się kuriozum i ciekawostką doby internetu. Onegdaj dużo miejsca poświęcono fotografii post mortem, znowu jako zjawiska przeszłego, frapującego. Dlaczego, po co, kiedy, jak - dlatego właściwie, że już się jej nie robi. Z innych zupełnie względów niż chowanie matki, oczywiście. Ciekawa jestem po prostu co następnego, kiedy "matki" się już opatrzą. Czy będą to rekwizyty trzymane przez portretowanych na kartach wizytowych (a bywają doprawdy kuriozalne), czy będą to puste oczy na pierwszych dagerotypach (wynikające z długich czasów naświetlania), a może zbiory malowanych teł fotograficznych w atelier (niekiedy absolutne!)?

Wracając do książki, fascynująca lektura obrazowa! (książkę przeglądałam zaraz po premierze na Paris Photo, i niestety tekstów nie dałam rady przeczytać, drogi święty Mikołaju...polecam się uwadze). 

Portret dziecka / schowana matka, Fourie, Bordeaux, cdv / zbiory prywatne. rep. jk

Portret dziecka / schowana matka, fotograf nieznany, ok 1870-1880, cdv / zbiory prywatne. rep. jk



więcej w Miejscu:
akuku - schować matkę (cd)
schować matkę!


niedziela, 1 grudnia 2013

wpisać czy nie wpisywać, oto jest pytanie.


Dziś trochę mniej na temat obrazu. Zlepiły mi się dwie aktywności i dziwnym trafem coś odkryłam. Między przeglądaniem cv praktykantów, wypisywaniem rekomendacji fotografom na początku raczej kariery a pisaniem biogramu ważnego mistrza – popatrzyłam na bardzo różne formy najsztuczniejszego tworu świata – curriculum vitae.

Co wpisać do cv, co się podaje w biogramie? Wiadomo - wszystko co się da. Umiejętność obsługi kija w barze, opiekę nad dziećmi w dalekim kraju, udział w warsztatach mistrzów, znajdowanie się w ‘kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą’, wystawę zbiorową w pensjonacie w kurorcie. Języki dobrze podać te, w których umiemy się przedstawić. (Google translate na pomoc!).

Kilka razy do roku przekopuję dokumenty ludzi szukając tych, co trzeba. Mają się ciut interesować sztuką nowoczesną, typów bardziej humanisty niż naukowca. Oprócz standardowych i koniecznych wpisów w cv znajduję ekstra kwiatki – w polu doświadczenie zawodowe trzeba coś wpisać. Jak na teście – nie zostawiaj pustych pól. I co tam kwitnie? Au pair, ekspedientka, barista, sprzątaczka, wśród umiejętności zaś nie tylko Excel czy generalny Internet, ale obsługa kija barowego, kasy fiskalnej, ekspresu do kawy, frytkownicy, itp. I myślę sobie i napominają mnie inni – nie ma się co śmiać. Oni po prostu nie mają co tam wpisać. Są młodzi, czasem w trakcie studiów i jeśli tych obsług kas fiskalnych jest kilka w karierze dwudziestolatka, to nawet działa na plus przecież.  Szukają swej drogi, są odpowiedzialni, wiedzą, że w życiu nie jest lekko, że zanim zostaną managerami trzeba będzie pole zaorać.

Co innego gdy cv przedstawia ktoś, kto w końcowym paragrafie podaje informację o udziale w szeregu wystaw i warsztatów. Jej/jego prace z pewnością znajdują się w kolekcjach na świecie. Szturmem zdobywa świat. Jak to efektownie zrobić?

Nigdy nie podawaj tak po prostu listy wystaw. Poprzedź ten zapis stosownym skrótem „m.in.” – między innymi, można też dodać słowo „ważniejsze” albo „wybrane”. Bo przecież wystaw indywidualnych miało się zawsze kilkanaście. Jeśli pokazywałaś/pokazywałeś swoje zdjęcia w knajpie, u znajomych na imprezie, po prostu pomiń nazwę galerii, wpisując jedynie miasto. Jeśli wystawa trwała kilka dni – przypadkiem się do tego nie przyznawaj – podaj tylko miesiąc, albo lepiej – sam rok. Wystarczy!

Zwykle trzeba gdzieś umieścić ‘publikacje’. Na co to jest miejsce? Wpisujemy tam wszelkie wzmianki o tobie. Mogą być nawet informacje w kalendarium wystaw, niemal w ogłoszeniach drobnych. Wpisujesz wszystkie tytuły gazet. I tak jak punkt wyżej – koniecznie „itp.” „itd.”, „m.in.”. Jeśli twoje zdjęcia pojawiły się na stronach internetowych gazet, ale już nie w prasie – to właściwie nic nie znaczy. Wpisujesz ten wielki tytuł, pomijając adresy internetowe. Potęga prasy, a nie jakieś drobiazgi.

Nagrody i wyróżnienia. Zasadniczo nie ma to większego znaczenia jaką nagrodę wpisujesz – ważne by podać dużo edycji, konkursy wszelakie. Mogą być studenckie, mogą być organizowane w domu kultury albo przez sąsiadkę. Nie podawaj nigdy miejsca, które zajęłaś/zająłeś, no chyba, że masz na koncie totalną wygraną - grand prix. Jeśli nic nie wygrałeś, ani wyróżnienia – a kogo to tak na prawdę obchodzi – wpisuj: „brał/brała udział w konkursach ogólnopolskich i międzynarodowych”.

Praca dydaktyczna to niemal to samo co bycie odbiorcą tej pracy. Jeśli więc studiowałeś coś dodatkowo, byłeś na jakimś kursie czy warsztacie – wpisuj śmiało. Tu dobrze sypnąć nazwiskiem prowadzącego, o ile oczywiście to ktoś sławny. Siedzenie wśród kilkunastu osób, kilka chociażby godzin przed gwiazdą, z pewnością i ciebie obdzieliło talentem. Wiele o tobie mówi, zatem trzeba to powiedzieć nagłos!

Do tego tutoriala by nie doszło, gdybym nie zajrzała akurat w biogram pewnego mistrza, który podaje, że ów autor ma na koncie: kilkaset wystaw, kilkaset tekstów w tym krytyczne, teoretyczne, itp. Mistrz jest wielki – myślę sobie – skądś się jego mistrzostwo wzięło. Musiał wystawiać i musiał publikować, być wszędzie. Ale zajrzałam głębiej, skoro nadarzyła się okazja i „wybór” zaprezentowano. A tam: felietony, eseje, ale także teksty pozostające w maszynopisach, ‘noty biograficzne’ (także o nim! I osobno każdy napisany biogram!), wstępy do katalogów wystaw (o nim i jego wystaw), wypisane wnioski i ankiety, apele i noty prasowe. Gorzej, gdy jedna z wystaw (z tych kilkuset) zmieniała miejsce wystawiania – każdorazowo teksty wspominające o mistrzu lądują w jego spisie nie tylko wystaw, ale także tekstów! Dodaje także w ramach tekstów własnych – swoje kalendarium pracy twórczej. Zaczęłam się wgłębiać i się wahać. Jakiś 10% całego spisu nosi znamiona ewentualnie własnego i twórczego pisania. (przeliczyłam szybko ilość pism, które kiedykolwiek wyprodukowałam – biogramów, informacji o wystawach i wydarzeniach, rekomendacji i notek… gonię mistrza, jeśli nie prześcigam!).

Nie chcę podważać autorytetu, tego niewątpliwie ważnego fotografa, dlatego nie podam nazwiska. Ręce mi opadły, a napadły myśli o niesprawiedliwości świata. Z innej strony, a kto by nas tego nauczył? A kto by nam powiedział co wpisać a czego nie? Co jest autorskie, a co jest notką prasową? Spece od autopromocji pewnie mają interesujący kompromis, by było chwytliwe, ale wciąż prawdziwie.

To ja tylko od siebie nadmienię:
- biogramy i noty prasowe to nie są teksty autorskie; żadne apele, rekomendacje, odezwy czy mejle.
- wzmianek prasowych nie podajemy w kategorii ‘publikacje’.
- jeśli twoje zdjęcie znalazło się w prasie, bo stworzone zostało dla innego podmiotu, nie zostało zamówione przez prasę – to daruj sobie wypis tychże miejsc. Jeśli załapaliście się na publikację z jakiegoś alertu czy pokonkursowej publikacji – też nie warto podawać kto o konkursie napisał…
- jeśli ktoś zabiera się za prowadzenie warsztatów i wielką swoją karierę – nie może podawać u kogo na warsztatach był. To tak jakby napisać które książki się czytało i na jakich wystawach się było. Korci troszkę, co?
- wystawy podajemy zawsze z tytułem, miejscem – i nie tylko nazwą miasta – ale nazwą miejsca (galerii, knajpy) oraz organizacji, która wsparła. Koniecznie z datą dzienną (miesięczną) i najlepiej wraz z nazwiskiem kuratora.

Na koniec zupełnie – a może by mieć kilka wersji tych życiorysów? Czy przyszły pracodawca musi koniecznie wiedzieć o wszystkim? Czy jury konkursu potrzebuje spisu tych konkursów gminnych? Co innego się przecież pisze gdy chcesz pracować za barem w knajpie, a co innego gdy chcesz pomagać kuratorowi. To tylko przeczucie i subiektywne zdanie. Ale nad biogramami, które podają: ‘udział w konkursach w kraju i zagranicą’ plus ‘publikacja m.in.: w Gazecie Wyborczej, TVN, Onet…’ plus ‘udział w warsztatach z przysłowiowym Avedonem’ a na deser: ‘jest autorem/autorką kilkudziesięciu wystaw indywidualnych’ (gdy autor jeszcze przed 30tką) – nie mam litości i śmieję się nagłos J. Starszemu fotografikowi można odpuścić, ale my nie idziemy jego śladem, co?


Trudno – od momentu publikacji już nikt mi nie da swojego cv ani też nie da biogramu do napisania.